Faryade Del - Hayedeh, Elaheh, Badiee & Malek

خصوصی - Khosousi

فریاد دل

اجرای خصوصی

۲۸ بهمن سال ۱۳۵۰ منزل حبیب‌الله بدیعی

خوانندگان: #هایده و #الهه

ویولن: حبیب‌الله #بدیعی

تنبک: جهانگیر #ملک

آمد اما در نگاهش آن نوازشها نبود

‎چشم خواب آلوده اش را مستی رویا نبود

‎نقش عشق و آرزو از چهره ی دل شسته بود

‎عکس شیدایی در آن آیینه ی سیما نبود

‎لب همان لب بود اما بوسه اش گرمی نداشت

‎دل همان دل بود اما مست و بی پروا نبود

‎بر لب لرزان من فریاد دل خاموش بود

‎آخر آن تنها امید جان من تنها نبود

به زمانی که محبت شده همچون افسانه

به دياری که نيابی خبری از جانانه

دل رسوا دگر از من تو چه خواهی ديوانه

از آواز دلم، زمزمه‌ی ساز دلم، من به فغانم

ای دل چه بگويم، وز شررت چه بگويم، حيرانم

تو همان شرری که خرمنِ جانِ من بسوزی

تو که با نگهی به جان من شعله برفروزی

تو که از صنمی نديده‌ای رویِ آشنایی

ز چه رو دلِ من تو اينچنين کُشته‌ی وفایی

تا تو همدمِ شب‌های منی

شبها شاهدِ تب‌های منی

همچون آتشی

شعله می‌کِشی

شمع هر انجمنی

ای دل ز تو ما را چه نصيبی بود!؟

گشتم ز تو رسوا، چه فريبی بود.

غمهای جهان را تو خريداری

آخر تنِ ما را چه شکيبی بود!؟

به کجا؟ به کجا بری‌ام ای دلِ رسوا!؟

به کجا ای دل رسوا

نکُنی تو چرا پروا!؟

باز شب اومد، شب اومد، شب اومد، شب

باز تب اومد، تب اومد، تب اومد، تب

یار کجایی که بجویی دلم

جون به لب اومد، لب اومد، لب اومد، لب

تو همه وجود منی

همه تار و پود منی

تو صدای قلب منی

من توام تو منی تو منی

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

عاشق سرمست و بی پروا منم

بی خبر از خویش و ازدنیا منم

آمدی که با دلم گفتگو کنی

خانه دل‌ مرا زیر و رو کنی‌

از چه رو تو ندانستی که دلی‌ نمانده مرا

رنج این غم زندگی‌ به جان رسانده مرا

سر تا پا گنهم نگهم گوید

راز زندگی‌ تبهم گوید

سرد و خاموشم همه شب تنها

این افسـانه‌شب سیهم گوید

از چه رو تو ندانستی که دلی‌ نمانده مرا

رنج این غم زندگی‌ به جان رسـانده مرا

اشکم آهم سوزم دردم در جان خود غم پروردم

که آتش درونم خدای من مرا رها نکرده

در این غمم که سوزد ز آ ه من دلت خدا نکرده

گر ز ابر چشمم باران بارد

یاد دل نشان از یـــاران دارم

عشق آتشینی بر جان دارم

که آتش درونم خدای من مرا رها نکرده

در این غمم کـه سوزد ز آه من دلت خدا نکرده

شمع و پروانه منم، مست میخانه منم

رسوای زمانه منم، دیوانه منم

یار پیمانه منم، از خود بیگانه منم

رسوای زمانه منم، دیوانه منم

چون باد صبا در به درم

با عشق و جنون هم سفرم

شمع شب بی سحرم

از خود نبود خبرم

رسوای زمانه منم، دیوانه منم

تو ای خدای من، شنو نوای من

زمین و آسمان تو می لرزد، به زیر پای من

مه و ستارگان تو می سوزد، به ناله های من

رسوای زمانه منم، دیوانه منم

وای از این شیدا، دل من

مست و بی پروا، دل من

مجنون هر صحرا، دل من

رسوا دل من، رسوا دل من

لاله تنها، دل من

داغ حسرت ها، دل من

سرمایه سودا، دل من

رسوا دل من، رسوا دل من

خاکستر پروانه منم، خون دل پیمانه منم

چون شور ترانه تویی، چون آه شبانه منم

رسوای زمانه منم، دیوانه منم

باز آمد

گل من به چمن باز آمد

تو ببین که به صد ناز آمد

آتش خو

مشگین بوی

چون برگ خندان روی

آن سرو طناز آمد

نوشین لب

سیمین دم

نگهش به دلم شور افکند

شب من شد از آن مه روشن

رخسارش جان پرور

چشمانش افسونگر

رویش خندان چون گلشن