51. Bureaucratie

Alfred in Chili

Met het regelen van de laatste zaken hier in Chili kom ik natuurlijk ook weer in aanraking met de Chileense bureaucratie. Wie denkt dat Nederland een bureaucratisch land is, is nog nooit in Chili geweest. Natuurlijk, Chili is niet corrupt en dat is fantastisch. Maar die corruptie wordt vooral voorkomen met bureaucratie en dat voelt regelmatig als wat teveel van het goede. In het dagelijks leven kom je hier om in de regels en procedures en van iedere handeling krijg je een bonnetje of bewijsje. Voor de internationale verhuizing moesten wij bijvoorbeeld eerst naar de notaris om een "Salvoconducto" aan te vragen: een bewijs dat jij inderdaad de eigenaar van de spullen bent en mag verhuizen. Daarvoor moet je huurcontract, gasrekening en allerlei dat soort documenten overleggen. Bij de gemiddelde notaris zit je bovendien zomaar 3 uur te wachten, dus dit soort regeltjes kosten je veel tijd. De formele communicatie over dit soort zaken is ook best pittig. Ik kan me ondertussen prima redden in het Spaans, maar regelmatig krijg ik juridische brieven waar ik echt niets van begrijp. Het regent dan passieve vormen, ultralange zinnen en dubbele ontkenningen. Dat moet toch simpeler kunnen. Als buitenlander én ZZP'er val je ook vaak net buiten de normale regels. Dat is in Chili extra vervelend, omdat de meeste medewerkers niet "ik weet niet hoe dat moet" zeggen, maar "dat kan niet". Zo moet je hier als buitenlander opnieuw afrijden en daarvoor moet je een basisschooldiploma laten zien. Als je uitlegt dat je dat in Nederland niet krijgt, maar dat je wel diploma's van middelbare school en de universiteit hebt, is dat tóch vaak niet voldoende en wordt je teruggestuurd. Dan is het vaak een kwestie van nog een keer proberen, net zolang tot je iemand treft die wel weet hoe die uitzondering afgehandeld moet worden. Met name in het visumtraject zijn de wachttijden tegenwoordig erg lang. Daarbij valt op dat ook hun probleem min of meer jouw probleem wordt. Zo krijg je per brief een tijdelijke verblijfsstatus die zes maanden geldig is, maar als de overheid voor die tijd niet met een besluit komt moet jij zélf met je brief naar hun kantoor om een verlenging aan te vragen. Het vreemdste geval voor mij was de APK-keuring van mijn auto. Ik verwachtte dat er wellicht wat kleine werkzaamheden nodig waren, zoals het richten van de koplampen. Maar de auto werd volledig afgekeurd omdat het nummer van motor en chassis verschillend waren. Dat bleek vervolgens een registratiefout in het systeem. In de tweede versie van het keuringsrapport stond nog de naam van de vorige eigenaar. In de derde versie klopten merk en model niet. Na 4 rapporten en meerdere uren heen en weer praten kon ik eindelijk weer op pad. Het mooiste was dat de kleine werkzaamheden nooit besproken zijn, dat vonden ze niet zo nodig. Het gaat overigens langzaam beter hier: je kunt steeds meer zaken online regelen (zoals overheidsaktes), afspraken online boeken (voor je visum) en je kunt zelfs klachten over je buurt al via een app melden. We zijn dus op de goede weg, maar er is nog veel te doen! Op de radio bij "De Wereld van BNNVARA" mocht ik er meer over vertellen.